Robs gebruik, vraagt veel van zijn fiets. In zijn fotografiegenre, zoekt hij vaak het uiterste van wat mogelijk is. De interessantste fotografie, doet hij juist onder abominabele weersomstandigheden. Regen, modder, slechte wegen, keien, klimmen en afdalen, horen daarbij. Het laadgewicht is enorm. Een moderne ultralichte kampeeruitrusting, kleding, gereedschap en reserveonderdelen, wegen ongeveer 30 kilo. Daar komt nog water en voeding bij. En in Robs situatie zijn foto-uitrusting met camera, statief, objectieven, en een laptop. Dat brengt het totale bagagegewicht alleen al op ruim 55 kilo.

Zo´n fiets is zo licht mogelijk gebouwd, maar zeker geen speelgoed. Hij is speciaal ontworpen voor transport van veel bagage en gebruik onder zware omstandigheden. Dat vereist een sterke, stijve constructie die is uitgebalanceerd voor lange afstanden. Sommige rijders prefereren stalen frames, anderen aluminium en de kostbaarste worden van titanium gemaakt. Dergelijke fietsen zijn dan ook prijzig.

Robs eerste trektochtfiets was een Giant Expedition. Een oud model 1993, maar verregaand gemodificeerd. Hij noemde zijn geliefde fiets ´Dear One´.

Het zwerffietsen is geweldig in de belangstelling komen te staan bij nationale en internationale toerfietsers, vakantiefietsers en reisfietsers. In de nieuwste trend heet het ´bikepacking´. De laatste jaren is er dan ook veel verbeterd aan de techniek en uitrusting.

Daarbij fietsen we tegenwoordig liever met betrouwbare, onderhoudsarme riemaandrijving dan met een ketting. Open derailleurs zijn passé en vervangen door geavanceerde, gesloten versnellingsnaven.

Met het voortschrijden van de technische ontwikkeling, ruilde Rob zijn geliefde Dear One nummer 1 dan ook met graagte in voor zijn huidige geliefde Dear One nummer 2. Het is een Santos-fiets van Nederlandse bodem en veruit de taaiste rakker onder de trektochtfietsen. Uiterst geschikt voor Robs zwerffietsexpedities, al moest de fabriek enkele maatwerkaanpassingen voor hem doorvoeren voor hij op pad kon.

Hoewel hij met de modernste versnellingssystemen fietste, is zijn 55 kilo aan bagagegewicht, het fietsgewicht en zijn eigen gewicht bij bergklimwerk amper omhoog te trappen. Daarbij begint Robs spierkracht de laatste jaren af te nemen. Gelukkig bouwt Santos ook modellen met elektrische ondersteuning, wat Rob in staat stelde zijn bereik te vergroten en langer te blijven fotograferen langs de ongebaande paden die hij zo graag begaat.

Bikepacken of hoe je het ook noemen wilt, altijd geldt Robs motto: ´Pak je fiets en trek er op uit, dan vallen de mooiste beelden je ten deel.´

July 24 – Augustus 3 1995

Na een jaar hard werken in onze studio´s maakten we met z´n drieën een toer door ons thuisland. We begonnen in Eindhoven, in het zuiden van Nederland en reisden naar het noorden, daarna naar het westen en vervolgens terug naar het zuiden. Het was erg heet dat jaar. We kampeerden niet, maar overnachtten in pensionnetjes, logies met ontbijt, wat maakte dat onze fietsen niet zo zwaar waren. Voor het eerst dat we gedrieën een uitgebreide trektocht maakten.

Mijn verontschuldigingen voor de povere kwaliteit van de foto´s: ik heb ze vanuit onze dagboeken moeten kopiëren.

Dag 1 – 2 > Eindhoven – Tiel – Apeldoorn 168 km

Alleen het diepe zuiden en Midden-Nederland zijn licht heuvelachtig, verder is Nederland volledig vlak.

Onze trektocht leidde ons eerst langs heide en zandverstuivingen, en meer naar het noorden langs kleiige rivierbeddingen en de vruchtbare kleigronden waar de streek beroemd om is. Vanwege de schaalvergroting in de landbouw, werkt het merendeel van de bevolking vandaag de dag in de industrie.

Met fietspaden gelegen in de schaduw van het geboomte, ging het fietsen ons makkelijk af, al kreeg een van ons met zadelpijn te kampen. Toen dat ernstig werd, moesten we het probleemzadel vervangen door een beter exemplaar. Een mooi voorbeeld van hoe gebrek aan ervaring je vakantie kan verruïneren. We sliepen steeds goed, bij zo nu en dan geweldige mensen.

Dag 2 – 4 > Apeldoorn – Nunspeet – Hasselt 122 km

Na de groenschakeringen van de graslanden en bossen, bereikten we het heidelandschap van de Veluwe. Licht heuvelachtig, maar onze winteroefingen bleken ons in goede vorm te hebben gebracht en dat gaf geen problemen.

Nu begon de zon voor het eerst te branden. Ons waterverbruik steeg, maar kraanwater is nooit een probleem in Holland. De afstanden zijn klein, de waterkwaliteit is uitstekend en water is om de paar kilometer voorhanden.

Dit deel van Holland, de Hoge Veluwe, is een Nationaal Park en geliefd bij natuurtoeristen. De bebossing bestaat hoofdzakelijk uit dennen en sparren. Barneveld is beroemd om zijn kippenboerderijen, de grote, smakelijke eieren en het malse kippenvlees.

Na een lange, warme dag leek de avondlijke regen een warme douche.

Dag 5 – 6 > Hasselt – Balk – Joure 158 km

Toen veranderde het landschap nogal. Dit deel van Nederland grenst aan de oostoever van het IJsselmeer, de voormalige Zuiderzee. Toen deze zee in 1932 met een dam werd afgesloten van de Noordzee, ontstond er een enorm meer. Langs de oevers liggen nog altijd de oude havens, vissersdorpen en stadjes waaraan nog goed is te zien dat het eeuwen geleden drukke handelssteden waren.

In Zwartsluis hoorden we het vreemde verhaal over de kluizenaar Bolle Willempien. Rond 1880 leefde hij zijn eenvoudige leventje in deze ruige moerasomgeving. In Oudnederlands betekent bolle ´doodgeboren kalf´ en dat was wat hij at. Waarom hij daar midden in de negorij leefde, zullen we nooit weten. Een algemene-belangeninstelling kocht het postzegeltje land vlak achter ons op de foto ter herinnering aan hem.

We overnachtten bij een oude theoloog, waarmee we een boeiende avond doorbrachten. Als je zo reist, dan kom je kleurrijke figuren tegen.

Ook de volgende dag was het bijzonder warm. Aan het einde van de dag werd de lucht binnen een paar minuten pikzwart. We redden het niet naar het volgende dorp om te schuilen, drie kilometer verderop, dus waren we vanuit onze schuilplaats onder een boom getuige van een zware regenbui, met veel donder en bliksem.

Dag 7 – 8 > Joure – Breezand – Hoorn 211 km

De warme zomerdagen regen zich aaneen tot een heuse hittegolf die weken aanhield. Temperaturen stegen tot boven de 35°C, wat ongehoord is voor Nederland. Gelukkig zijn we allen gezegend met een dikke kop met haar!

In deze buurten zijn geen lommerrijke bossen. Maar wel zijn er aantrekkelijke stadjes zoals Stavoren, waarvan de havens door de eeuwen heen zijn dichtgeslibd.

Voor ons ontrolt zich de Afsluitdijk. 30 km lang geen enkele bescherming tegen de wind. Maar we troffen het met een stevige rugwind vanuit het oosten.

Met de neus weer richting het zuiden bereikten we het noordwestelijke deel van Holland dat beroemd is vanwege zijn bloembollen in het algemeen en tulpenbollen in het bijzonder, en die in het voorjaar voor een kleurig uitzicht zorgen.

Indrukwekkend om te zien dat er geen steen ontbreekt. Voor zijn bescherming tegen zware stormen, moet Holland vertrouwen op deze dammen, duinen en dijken. De meeste van de westelijke landerijen, stadjes en steden, liggen op land dat met behulp van dammen is onttrokken aan de zee, en ze liggen dan ook beneden de zeespiegel.

Deze onvergetelijke reisetappe eindigde in Hoorn. In de 16e en 17e eeuw, was Hoorn als zeehaven belangrijker dan Amsterdam. De haven was makkelijk bereikbaar voor schepen uit de Oost, oftewel Nederlands-Indië. Maar toen Amsterdam zijn faciliteiten verbeterde, sneed het Hoorn de pas af.

Dag 9 – 10 > Hoorn – Naarden – Overheicop 101 + 80 km

Ik heb veel van het geduld van mijn reisgenoten Josie en Edo gevraagd. Voor ieder interessant foto-onderwerp ging ik in de remmen. Een selectie ervan staat in ‘Barns’ en ‘Low Lands’. Die laatste 3 dagen trof ik het met mijn fotografie, hoewel de felle zon een teveel aan contrast veroorzaakte.

Toen het IJsselmeer nog open zee was, heette het Zuiderzee en stadjes als Marken en Volendam waren nog eilandjes. De mensen en hun vissersvloten leefden er een afgezonderd bestaan. Ten tijde van onze rondreis, hielden ze er hun tradities nog hoog en liepen ze in klederdracht.

We fietsen langs de rivier de Vecht, waarlangs rijke handelslieden in de 17e eeuw hun schitterende buitenhuizen bouwden.

In Nederland zijn we gezegend met vlakke en goed onderhouden fietspaden die veilig van de hoofdweg gescheiden liggen. Dat betekent ook dat lekrijden er nauwelijks bij is. Toch vraagt een fietstoer altijd om wat kennis en ervaring met eenvoudige fietsreparaties, want eindelijk kregen we onze eerste panne in de vorm van twee gebroken spaken die we moesten omwisselen. Weer eens wat anders dan zadelpijn als oorzaak van gewijzigde plannen!

Dag 11 > Overheicop – ’s Hertogenbosch – Eindhoven

Voor onze ogen verandert het landschap en de architectuur in iets wat ons beter bekend voorkomt. We zijn terug in onze eigen streek en fietsen weer dwars door de groenschakeringen van de bossen en weiden die zo markant zijn voor het zuiden van Nederland.

Met 20 kilo bagage waren onze fietsen licht beladen, wat te danken was aan het feit dat we geen kampeergerei mee hoefden. We reden door het vlakke land, dus alleen de warmte maakte het een beetje zwaar.

Na het middagmaal brak Edo uit om twee uur eerder dan wij in Eindhoven te arriveren. Hij was nogal in vorm en we konden hem gewoonweg niet bijhouden. Maar we waren alle drie van mening dat we met wat meer lange afstandsoefening klaar waren voor wat grotere uitdagingen…

July 19 – Augustus 8 1996

Na verleden jaar door Noord-Nederland te hebben getoerd, brachten we dit jaar onze zomervakantie in het zuiden door. De betreffende provincie is Limburg. Dan door naar België, richting de Ardennen. De zomer was weer een warme, dit landschap is heuvelachtig en de Ardennen zijn zelfs bergachtig.

Ook weer armetierige fotografie op deze pagina.

Dag 1 – 2 > Eindhoven – Maastricht – Bemelen

We begonnen vroeg en de ochtend was kil omdat we kilometerslang langs een kanaal fietsten. Het was een plezierige, windstille tocht over vlak terrein.

We arriveerden in Maastricht en meldden ons bij het kamperterrein. We kozen ervoor om in en om Maastricht te verblijven, wat een meer dan 2000 jaar oude stad is, en we besloten er een dagje langer te blijven, voor een fietstocht door de schitterende, heuvelige ommelanden van deze stad, in dit zuidelijkste puntje van Nederland.

Dag 3 – 4 > Bemelen – Vaals – Valkenburg – Bemelen

De volgende dag wilden we op ontdekkingstocht naar Vaals. We wisten niet dat dit de uitdagendste tocht is die je in Nederland kunt maken. Vaals is het hoogste punt van Nederland, dat wisten we wel, maar niet hoe steil de heuvels er zijn!

Schitterend landschap met schaduwrijke paden en kleine beekjes. Een bezoekje aan Valkenburg, een schattig stadje en een toeristisch hoogtepunt. Oude architecturen, opgetrokken in zandsteen. Eeuwenlang werd dat gedolven uit de St. Pietersberg, ten zuiden van Maastricht.

Dag 4 – 6 > Berg en Terblijt – Maastricht

Twee dagen geen lange afstanden, maar rondsnuffelen in de karakteristieke Bourgondische dorpjes van de gemeente Berg en Terblijt, met hun grotwoningen.

Als Nederlandse stad is Maastricht atypisch, je waant je er eerder in Frankrijk. Mensen zijn er makkelijk in de omgang. Vandaag de dag ligt de stad er nog altijd bij zoals de Romeinen hem hebben gesticht.

We beschouwen Maastricht en Nijmegen als Hollands oudste steden. Bezoekers van Holland, mogen ze net zo min missen als Amsterdam.

Liefelijk boerenland, ontspannen fietsen. We leerden klimmen en ik nam zo nu en dan wat foto´s. Sommige staan in ‘Red Flowers’.

Koud bier in de namiddag. Neem er twee, en je hebt lood in je benen.

Cadier en Keer is een dorp dat we een paar keer bezochten vanwege een schattig cafeetje waar ze heerlijke maaltijden serveren.

Tien jaar later besloot mijn zoon Edo rechten te gaan studeren in Maastricht. Hij had het geluk een kamer te vinden in Cadier en Keer en vrijwel wekelijks at hij een stevige maaltijd in dit café.

Dag 7 – 8 > Maastricht – Luik – Amay

De volgende morgen vertrokken we richting Luik (Liège). De route leidde ons omhoog de heuvels in, langs de rivier de Maas (Meuse). Deze deel van België is Wallonië en de voertaal is er dus Frans.

De buitenwijken van Luik zijn grauw, maar het stadshart is schitterend, met lieflijke routes langs de Maas. Ooit was Luik een machtige stad, met een grote staalindustrie en uitgebreide steenkoolwinning. We hadden een heerlijke avond in een restaurant waar de Italiaanse ons Napelse liederen toezong.

Onderweg naar Amay troffen we een Duitse kerel die de beheersing over zijn stuur was verloren en was gevallen. Hij moest naar het ziekenhuis met een kniewond. Afdalen met een zware fiets, is riskant.

Lekker uitrusten en een stevig avondmaal op een kleine kampeerplaats in Amay.

Dag 9 – 10 – 11 > Amay – Namur – Dinant

Een schitterende route vlak langs de rivier de Maas, wat weinig klimmen betekent. Een enkele keer klommen we het rivierdal uit om de dorpen op de hoger gelegen oevers te bezoeken. Veel buitensporters zoals fietsers, wildwaterkanoërs en bergbeklimmers.

We ontmoetten Will, een grappige Engelse kerel met zijn Franse vrouw. Hij is fotograaf uit liefhebberij en neemt foto´s met een antieke camera en een zwart doek.

In dit hoogseizoen was het druk in Namen (Namur) en Dinant. Jongelui beleefden veel plezier aan de buitensporten. Hotels en kampeerplaatsen waren lawaaiig.

Dag 12 – 13 – 14 > Dinant – St. Hubert – La Roche en Ardennes – Spa

Dit was een moeilijke etappe binnen ons parcours. Het was erg warm en de hoogste klim die we tot dan toe maakten. We kruisten de riviertjes de Lesse en de Lomme en staken rechtstreeks omhoog naar St.Hubert (590 m).

Een beetje minder toerisme. Rustige dorpjes in de bossen en langs de riviertjes. Meestal gemeenschappen van boeren en bosbouwers. Vriendelijke mensen.

Een paar kilometer oostelijker ligt Bastogne. In de laatste winter van de Tweede Wereldoorlog voerden de Amerikanen hier bittere strijd vanuit hun belegerde posities.

We zwenken af naar het noorden, naar La Roche en Ardennes. Eindelijk dalen we weer af de riviervallei van de Ourthe in.

We vonden een hotelletje waar we goed konden eten, met een lekker koud glas bier erbij. De streek staat bekend om zijn bierbrouwerijen.

Dag 15 – 16 – 17 > Spa – Verviers – Eupen

Een warme dag om onze zwaarste beklimming te doen. Ik prees me gelukkig met elke streep schaduw van de hoge bomen langs de route. Na elke klim volgt een beloning: een schitterend uitzicht over de vallei.

Er wordt gezegd dat klimfietsers worden geboren. Nou, ik dus niet, maar ik heb me er doorheen geslagen met de volgende techniek. Neem je tijd, concentreer je, wees niet bang. Kies de juiste versnelling en schakel weinig. Diep blijven ademen, je denkt dat je hyperventileert, maar dat kan niet. Tegelijkertijd je benen in je eigen tempo blijven bewegen. Het is niet gemakkelijk, maar gewoon alsmaar blijven proberen. Na een paar seconden bereikt de zuurstof je beenspieren en zakt de vermoeidheid weg. Zet een klim niet in vanuit een zuurstoftekort, want dan leg je het binnen tien minuten af en dan kost het tijd om er fysiek en mentaal weer bovenop te komen. Wat er tussen de oren gebeurt, is het belangrijkst. Als de wil er is, is er geen berg die je niet kunt bedwingen. Aan het einde lachen de jonge branieschoppers die je voorgingen je toe.

Toen was Eupen er, met zijn mooie, wat lawaaiige kampeerplaats.

Dag 18 – 19 > Eupen – Epen – Heerlen

Een beetje mistige en kille ochtend, maar al snel brak de zon weer door. We daalden af naar het Geuldal en volgden de rivier stroomafwaarts. Een gemakkelijk tochtje over de grens. Terug in Holland toerden we wat door dorpjes in het diepe zuiden van Limburg. Schitterende bossen en oude, Romeinse architectuur.

We verbleven in een pension met logies en ontbijt, bij een vriendelijk gezin dat dit kleine trekkershotel net was begonnen. Onze gastheer was geschiedenisleraar en we zijn tot de dag van vandaag bevriend gebleven. Al fietsend, kom je geweldige mensen tegen! De volgende dag trokken we verder naar het noorden, richting Heerlen, toen een van ons zich beroerd begon te voelen. Maagproblemen en zelfs wat koorts. Na een tijdje was de patiënt zo verzwakt dat ze niet meer op de fiets kon blijven. Besmet drinkwater, waarschijnlijk. In Heerlen hebben we de trein verder terug naar Eindhoven gepakt.

14 augustus – 24 augustus 1997

Rivierlandschappen hebben vaak een heel eigen karakter en dat boeit me: het landschap en zijn geschiedenis; de stedelijke architectuur langs de oevers; en de verschillen tussen de bewoners… Zelfs binnen een streek kun het verschil in atmosfeer proeven. Maar wát proef ik dan precies en kan ik dat vastleggen in fotografie?

Zomervakantie 1997.

Dit jaar waren we slechts met zijn tweeën. We zetten onze fietsen in een caravan en trokken naar het zuiden.

Dag 1 – 2 – 3 – 4 > Eindhoven – Charleroi – Paris – Orleans – Crouy sur Cosson

Het was weer een uitzonderlijk warme zomer dat jaar. We vertrokken vroeg en vulden onze brandstoftank en jerrycans in de buurt van Maastricht, in het diepe zuiden van Holland. We maakten een mooie tocht naar Crouy, waar we overnachtten op een rustige, eenvoudige kampeerplaats die ons alles bood wat we nodig hadden.

De volgende dag maakten we een verkenningsfietstocht langs de oevers van de Loire. Redelijk vlak terrein, vriendelijke mensen en een goede wegeninfrastructuur. We besloten wat langer te blijven. De fietspaden waren veilig en het landschap was boeiend.

De dag erop bezochten we een stadje genaamd Meung-sur-Loire, langs de oude noord-zuidroute naar Parijs. Er was weinig te zien, maar ik wilde Meung ervaren omdat het in Alexandre Dumas’ De Drie Musketiers voorkomt, dat ik als jongen heb gelezen. In het verhaal loopt de jonge held een tegenstander uit Meung tegen het lijf, en nu ik de kans had, wilde ik Meung leren kennen.
In Meung vind je nog altijd de stallen waar de soldaten hun paarden verzorgden, omringd door kleine gebouwen die het hospitaal en de officiersmess herbergden. Het laat zich aanzien wat Dumas inspireerde in Meung.

Deze Franse streek is beroemd om zijn kastelen. De meeste werden niet zozeer als fortificaties gebouwd, maar dienden om het aanzien op te vijzelen van de Franse aristocraten die er hun jachtpartijen en ontmoetingen met ambassadeurs of zakenrelaties organiseerden. Dat laat zich aanzien in de architectuur en de schitterende tuinen.

Het meeste van de interieurs en de meubels werd vernietigd tijdens de Franse Revolutie (1789-1800), toen duizenden hun leven lieten op de guillotine. Maar er is genoeg overgebleven om een indruk te krijgen van de kasteelinrichting.

Dag 4 – 5 – 6 > Crouy – Amboise – Montbazon

We lieten onze auto en caravan achter in Crouy en begonnen onze fietstocht langs de rivier de Loire. De uiterwaarden zijn grotendeels in particulier bezit en in gebruik om te tuinieren, te boeren, te vissen of om te recreëren. Het terrein is heuvelachtig, zonder steile hellingen. Het was er warm, maar met voldoende schaduw in de bossen. Een mooie fietstocht langs veilige wegen met vriendelijke automobilisten.

We passeerden reusachtige kastelen en kozen dat van Chambord uit voor een bezoek. Daarna staken we de rivier de Cher over en fietsen langs de Indre. Sprookjesachtige vergezichten vol weelderige uiterwaarden en wilde bloemen in volle pracht. Voor wie van vredige natuurtaferelen houdt, is de Indre de mooiste rivier in deze omgeving. Fietsen biedt dan de tijd benodigd om wat je ziet ook werkelijk in je op te nemen.

We overbleven in kleine hotels en pensions, met alles wat we nodig hadden in onze fietstassen. We hadden maar weinig kleding, een beetje eten, een paar stuks fruit en wat water bij ons. Dankzij ons minimale gewicht, waren we klaar voor wat klimwerk, maar uiteindelijk viel er amper wat te klimmen.

Wat we ´s morgens konden inkopen aan baguettes en kazen, was overheerlijk. Onze wasjes droogden in een paar uur tijds. ´s Avonds konden we voor ons avondeten prima terecht in de plaatselijke café´s.

Navigeren aan de hand van oude topografische kaarten, pakte soms verkeerd uit. Wat een goede route lijkt, is soms allesbehalve dat. Zoals toen we ons kompas volgden en onze weg geblokkeerd zagen door het hek van de nieuwe hoge-snelheidslijn. Doe het ons niet na: enkele momenten nadat we het obstakel hadden genomen, stoof er een trein voorbij met een snelheid van om en nabij de 300 km/u!

Het voor de Fransen zo belangrijke verhaal van Jeanne d´Arc (1412-1431), speelt sterk in deze regio. Jeanne was een eenvoudige boerendochter die met het Franse leger optrok in de lange strijd tegen de Engelsen. In volle wapenrusting hoorde ze de stem van God. Daarmee begeesterde ze de Franse soldaten en steeg tot grote hoogten in haar rol, totdat ze werd gevangen genomen en verkocht aan de Engelsen. Na een reeks ingewikkelde rechtzaken waarin ze werd beschuldigd van hekserij, werd Jeanne in het kasteel van Loches ter dood veroordeeld om uiteindelijk in Rouen op de brandstapel te eindigen.

Loches zelf is een goed bewaard gebleven dorpje met een schitterend Middeleeuws hart.

Dag 7 – 8 – 9 > Loches – St. Aignan – Salbis – Gien – Orleans

We fietsten naar het zuiden en vervolgens weer naar het noordoosten. Een makkelijke tocht door boerenland met hier en daar wat zakelijke ondernemingen in de oude stadjes, maar nooit druk.

Na deze zwerftocht veranderde mijn aanpak en voortaan ging ik met een kampeeruitrusting in de fietstassen op pad.

Een laatste pauze in de schaduw voor de thuistocht.

Mijn metgezel Josephine stopte bij de universiteit waar ze jaren had gewerkt, om te vertrekken naar Indonesië, waar haar een andere prachtige baan wachtte en ze ging werken onder de armen.

Al mijn fietsvrienden hebben gemeenschappelijke trekken. Gevoel voor humor, liefde voor mensen en hun culturen, liefde voor de natuur en zijn woordeloze taal, nieuwsgierigheid en de moed de confrontatie met zichzelf aan te gaan. Ze houden zowel van gezelschap als van de eenzaamheid.

Maar onze drijfveren om er op uit te trekken verschillen, blijkt uit de onderstaande verwijzingen naar hun websites. Mijn drijfveer is de cultuur en architectuur van West-Europa, voornamelijk de Middeleeuwen en Renaissance. Trekken is voor mij ook de strijd tegen de elementen, met eerlijke middelen: To me trekking is also fighting the elements by fair means: ik beschouw dat als een prestatie.

Sommige van mijn vrienden zijn professionele wereldreizigers die schitterende boeken schrijven, lezingen geven en hun leerlingen onderwijzen. Sommigen van hen hebben bewezen dat de mens de meest extreme omstandigheden op onze planeet kan overleven zonder gebruik van machines. Als dat al kan, kunnen wij de wondere wereld tussen de extremen allemaal ontdekken, zonder dat we getrainde topatleten zijn.

Wij denken dat onze wereld schitterend is en zorg en aandacht verdient vanuit onze hoofden en harten. Maak kennis met mijn vrienden: hun nieuwsgierigheid resulteerde in kunst, filosofie en wetenschap.

Frank van Rijn

Na zijn electronica-studie aan de TU Delft ging Frank aan de slag als leraar, om er vervolgens achter te komen dat het zijn roeping was om wereldfietser te zijn. Dat doet hij nu meer dan veertig jaar. Als hij niet fietst, leeft Frank een eenvoudig leven in een Hollands dorpje, waar hij fascinerende boeken schrijft over zijn reizen.

www.frankvanrijn.nl | NL / E

Concentratie. Verkeerde navigatie leidt tot onzekerheid. Onzekerheid zorgt voor paniek. In paniek verliezen we onszelf en raken we verloren in de hete woestijnzanden. Frank weet dat (en er was geen satelietnavigatie in die dagen).

Fotografie: Van Rijn / Toestemming: Elmar publishers

Eric Schuyt

Eric is ook een Nederlandse fietser. Hij studeerde accountancy maar besloot de wereld te befietsen. Hij heeft een vriendelijke fietswinkel in Amsterdam, met ondersteuning van uitmuntende technici, uiterst ervaren verkopers en zijn metgezel Carla. Als Dear One ernstig onderhanden moet worden genomen, is Eric de man. Bovendien is hij een goede muzikant.

www.vakantiefietser.nl | NL / E

www.carlaeneric.nl | NL

Photography: Schuyt-Vermond / Toestemming: Holland publishers

Tilmann Waldthaler

Doet het er wezenlijk toe waar iemand is geboren? Tilmann werd gebóren – misschien in Duitsland, misschien elders – en lééft nu op onze planeet. En ook vóór onze planeet.

Hij is een uitmuntende fotograaf en journalist, maar is bovendien geboren voor het fietszadel. Levenslang heeft hij geleefd als fietser en daar gaat hij nog steeds mee door. Van de vele plaatsen waar hij is geweest, heeft Australië zijn hart gewonnen.

Bekijk zijn site eens goed en luister in het bijzonder naar de woorden die hij niet uitspreekt.

www.tilmann.com | D / E

Reinhold Messner

Op hun vijftiende behoorden Reinhold en zijn broer Günter al tot de beste bergbeklimmers van de wereld. Reinold is geboren in Tirol, Oostenrijk en heeft zijn leven gewijd aan ontdekkingsreizen en aardrijkskundig onderzoek. Niet alleen in de hoge bergen, maar ook door verre oorden te doorkruisen, zoals de zuidpool en de Gobiwoestijn. Meestal gaat hij helemaal alleen en te voet. Maar in 1970 heeft hij een hoge prijs moeten betalen toen hij zijn broer Günter heeft verloren op de Nanga Parbat in het Himalayagebergte. Maar die tragedie heeft hem niet beroofd van zijn grote moed.

Reinhold heeft vele boeken geschreven en werkt als politiek activist en ambassadeur voor de natuur.

Bezoek zijn site: “Who I am is what I do”.

www.reinhold-messner.de | D

Mirjam Wouters

Studeren is er toevallig niet van gekomen, bij fietsmeisje Mirjam Wouters dat ruim tien jaar geleden vertrok en 90.000 fietskilometers later weer thuiskwam – als moeder. Ze is al die jaren haar neus en het toeval achterna gefietst en gelooft dat zaken haar toevallen. Met Mirjam zelf, groeide haar motto van ´one life, two wheels´, naar ´the only certainty is change´.

Je verwacht een spirituele levenshouding achter haar ongelofelijke reisavonturen, maar haar verhalen zijn broodnuchter, van het kaliber ´als het kan, fiets ik – als het moet, werk ik´. En dat broodnodige werk, valt haar dan weer toe. Voor mensen die haar benijden, heeft ze een eenvoudige boodschap: ´Laat alles achter je en ga fietsen´.

Bezoek haar site: “Cycling Dutch Girl”.

cyclingdutchgirl.com | NL

Santos

Oprichter Robbert Rutgrink zal dat zo niet zeggen, maar zijn Hollandse fietsfabriek Santos moét zijn geboren uit ergernis: ´Als niemand kijkt naar wat zwerffietsers écht nodig hebben, dan doen we het zelf wel´. Santos fietsen zijn puur-en-alleen gemaakt voor hun berijders en tot hun taak toegerust als geen ander. Vaak zijn ze uitgevoerd met de inmiddels legendarische combinatie van een Rohloff-versnellingsnaaf en snaaraandrijving.

Bezoek de site: “Custombuilt bicycles”.

www.santosbikes.nl | NL / E